Proloog Deel 3
Compleet doorweekt loopt Simon de daycare van zijn grootvader binnen en ploft hij neer op de oude bank. De stoffen bank zuigt zich langzaam vol met het regenwater, maar Simon kan zich er niet druk om maken. Het enige waar hij nu nog oog voor heeft is de pokémon die op zijn schoot ligt en hem met zijn parelwitte ogen aankijkt.
'Ah, ik zie dat je eindelijk naar je ei hebt geluisterd,' zegt een zachte stem 'ik dacht wel dat je de hint zou snappen'. Siemen gaat rustig op de bank tegenover Simon zitten en zet een klein paars glimmend doosje op de salontafel tussen hen in.
'Opa,' vraagt Simon terwijl zijn blik nog steeds rust op de pokémon op zijn schoot, 'waarom heb je me niet direct verteld dat het ei zou uitkomen als ik het in het water zou houden?'. Pas nu wendt hij zijn blik af en kijkt hij zijn grootvader vragend aan.
'Dat zal ik je vertellen,' zegt Siemen, die al enigszins voorbereid lijkt op deze vraag. 'wanneer een pokémon nog in zijn ei zit, voelt deze de aanwezigheid van zijn trainer, hiermee bouwen zij onbewust een band op. Wanneer een pokémon langer in zijn ei blijft zitten bouwt hij een sterkere band op met zijn trainer. Pas op het moment dat de pokémon de band sterk genoeg vindt geeft hij aan dat hij uit wil komen.'
'Dus Shellder wou eerst een zo sterk mogelijke band met mij opbouwen?'
'Dat klopt' zegt Siemen terwijl hij zijn blik laat rusten op Shellder die intussen in slaap is gevallen. 'Jij bent misschien als laatste overgebleven hier in Lavender Town en bent jaloers dat de anderen zo snel op reis konden. Maar zij zouden jaloers moeten zijn op jou, want de band die jij in deze 3 maanden met jou pokémon hebt opgebouwd, zullen zij in nog geen 30 jaar kunnen krijgen met hun pokémon...' en hij schuift het doosje naar Simon toe, '...en daarom wil ik jou dit graag geven.'
Voorzichtig raapt Simon het doosje op, het heeft een paarse gloed en een kleine zilveren sluiting in de vorm van Shellder. Langzaam maakt hij het doosje open, tussen de met fluweel bedekte wanden ligt een glimmende paarse pokéball met twee ruitvormige edelstenen.
'Deze pokéball is van je grootmoeder geweest, ze heeft hem zelf gemaakt.' zegt Siemen met een trotse twinkeling in zijn ogen. 'Haar eerste pokémon was ook een Shellder. Vlak voor ze overleed heeft ze deze pokéball gemaakt voor haar Cloyster. Die blauwe edelstenen die je daar ziet zijn stukjes van de Water Stone die ze heeft gebruikt om haar Shellder te laten evolueren. Cloyster zat altijd in de vijver bij de bloementuin, maar op de dag van haar begrafenis was zij nergens te bekennen.' Siemens stem trilt. Hij loopt naar het raam en kijkt hoe de druppels het oppervlak van de vijver raken. 'Toen ik vier dagen voor het winterfestival een ei bij de rand van de vijver vond, wist ik dat deze voor jou bedoelt was.'
Na een een lange stilte kijkt Simon naar de pokémon op zijn schoot die nog rustig ligt te slapen. 'Dus mijn shellder..?'
'Ik weet het niet' onderbreekt Siemen hem 'Ik weet het echt niet...' hij draait zich om en legt een hand op de schouder van Simon. 'Ga nou maar naar huis, je moeder is vast ongerust.'
'Simon, waar bleef je?! Ik wou opa net bellen, weet je wel hoe...' Haar preek was nog maar net begonnen, maar bij de aanblik van de glimmende paarse pokéball in de handen van Simon stokt haar adem. 'Is dat? Je hebt toch niet? Maar Cloyster was...?' Liesbeth trekt bleek weg en lijkt het vermogen om een boze-moeder-preek te kunnen houden compleet kwijt te zijn.
'Ik heb hem van opa gekregen' mompelt Simon 'Mijn ei is uitgekomen.' Ongemakkelijk speelt hij met de pokéball in zijn handen. 'Je bent toch niet... euh... boos?' hij voelt het bloed naar zijn gezicht stromen.
'Wat? he... nee liefje, maar...?' Liesbeth lijkt weer bijgekomen van de schok, haar moeder had haar die pokéball nog laten zien, zij moest Cloyster uit de vijver halen voor haar.
'Hey Simon, hoe is het met je pokémon ei?' roept zijn vader vrolijk wanneer hij de keuken binnen komt, 'Kunnen we gaan eten schat? ik rammel.' verward kijkt hij van zijn Simon naar Liesbeth. 'Uhm, wat heb ik precies gemist?' Ook hij lijkt zich nu wat ongemakkelijk te voelen bij de stilte die is gevallen.
'Zijn pokémon ei is uitgekomen Richard' zegt Liesbeth zacht.
'Maar dat is fantastisch nieuws!' juicht Richard terwijl Simon op de schouder klopt, 'kom op, laat zien! we zijn benieuwd jongen!'
Simon drukt op de pokéball, deze springt open en een rode lichtstraal schiet eruit. De lichtstraal neemt vorm en Shellder staat voor hun in de keuken.
Liesbeth slaat een kreet 'Oh Simon!' snikt ze en ze neemt hem in haar armen, 'Wat fantastisch! Oh wat fantastisch! Wat zou oma trots zijn geweest! Ik ben zo trots op mijn kleine jongen!'
'Mam...' zegt Simon met een rood gezicht. 'Ja lach jij maar' grapt hij wanneer hij ziet dat Shellder een grijns heeft van oor tot oor, nouja bij wijze van spreken.
'Maar dan moeten we snel spullen aanschaffen!' roept Liesbeth en ze laat Simon abrupt los, 'en pokéballen, potions en andere medicijnen!'
'Je hebt gelijk schat!' voegt Richard er aan toe. 'Dan gaan we morgen meteen voor een tent kijken Simon! En dan kun je mijn oude slaapzak meenemen die ik vroeger ook meenam toen ik op reis ging!'
'Ach Richard, dat kun je dat kind toch niet aan doen? Dat oude vod zit vol motten'
Nadat zijn ouders zijn uit gekibbeld over wat er allemaal wel en niet moet worden aangeschaft, gaat Simon vermoeid naar bed. 'Kom er maar uit Shellder' zegt hij en hij klikt de pokéball open. 'Vanavond mag je bij mij slapen.' De met stenen ingelegde pokéball legt hij op het kussen naast zijn bed waar het ei eerst lag, hij kleed zich om en valt binnen een paar minuten in slaap met zijn nieuwe pokémon naast hem.
Na een goede nachtrust gehad te hebben en lekker te hebben ontbeten, vertrekt Simon samen met zijn ouders naar de kleine pokémarkt in het centrum van Lavender Town.
'Ik weet dat het geen grote winkel is,' zegt Liesbeth terwijl ze de winkel binnenlopen 'maar de belangrijkste dingen zijn hier te koop. Richard, als jij en Simon nou gaan kijken voor een tas en een tent, dan zoek ik alvast een paar belangrijke items bij elkaar, oké?'. Nog voor ze een antwoord heeft gekregen, grijpt Liesbeth een winkelmandje en schiet een van de gangpaden in.
'Dat is ook weer typisch je moeder' grapt Richard en samen met Simon loopt hij naar het schap achter in de winkel.
Na twintig minuten besluiten Simon en zijn vader maar weer opzoek te gaan naar Liesbeth. 'Ik hoop dat ze niet al te veel heeft uitgezocht, anders krijg ik de komende maand niks ander meer te eten dan water en brood' grapt Richard.
'Oh daar zijn jullie!' horen ze Liesbeth roepen, 'Ik denk dat ik nu alles wel heb.' zegt ze terwijl ze een blik werpt op het halfvolle winkelmandje in haar hand.
'Ik moet zeggen schat, ik had verwacht dat je meer had uitgezocht' vult Richard haar aan
'Oh dit is maar een deel van alle spullen, de pokéballen, potions, medicijnen, ...., verbanddoos, waslijn, teil, ...., slaapzak, slaapmatje en kussen liggen al bij de kassa.' weet ze in één adem op te noemen.
'Is dat niet iets wat overdreven mam?' vraagt Simon voorzichtig. Wat shoppen betreft heeft hij door ervaring geleerd dat je maar beter voorzichtig kan zijn met zulke uitspraken.
'Nouja, misschien dat we de berenklem en de reserve gloeilampen wel hier kunnen laten,' mompelt Liesbeth, 'behalve als jij denkt dat je ze kunt gebruiken hoor! Dan nemen we ze gewoon mee, want je weet maar nooit wanneer je een extra gloeilamp kunt gebruiken!' voegt ze er haastig aan toe.
Uiteindelijk hebben ze de winkel met slechts een klein percentage van de spullen verlaten die Liesbeth had klaargelegd. 's Middags kwamen nog veel vrienden en familie leden afscheid nemen, want morgen zou Simon echt aan zijn reis beginnen.
'Ah, ik zie dat je eindelijk naar je ei hebt geluisterd,' zegt een zachte stem 'ik dacht wel dat je de hint zou snappen'. Siemen gaat rustig op de bank tegenover Simon zitten en zet een klein paars glimmend doosje op de salontafel tussen hen in.
'Opa,' vraagt Simon terwijl zijn blik nog steeds rust op de pokémon op zijn schoot, 'waarom heb je me niet direct verteld dat het ei zou uitkomen als ik het in het water zou houden?'. Pas nu wendt hij zijn blik af en kijkt hij zijn grootvader vragend aan.
'Dat zal ik je vertellen,' zegt Siemen, die al enigszins voorbereid lijkt op deze vraag. 'wanneer een pokémon nog in zijn ei zit, voelt deze de aanwezigheid van zijn trainer, hiermee bouwen zij onbewust een band op. Wanneer een pokémon langer in zijn ei blijft zitten bouwt hij een sterkere band op met zijn trainer. Pas op het moment dat de pokémon de band sterk genoeg vindt geeft hij aan dat hij uit wil komen.'
'Dus Shellder wou eerst een zo sterk mogelijke band met mij opbouwen?'
'Dat klopt' zegt Siemen terwijl hij zijn blik laat rusten op Shellder die intussen in slaap is gevallen. 'Jij bent misschien als laatste overgebleven hier in Lavender Town en bent jaloers dat de anderen zo snel op reis konden. Maar zij zouden jaloers moeten zijn op jou, want de band die jij in deze 3 maanden met jou pokémon hebt opgebouwd, zullen zij in nog geen 30 jaar kunnen krijgen met hun pokémon...' en hij schuift het doosje naar Simon toe, '...en daarom wil ik jou dit graag geven.'
Voorzichtig raapt Simon het doosje op, het heeft een paarse gloed en een kleine zilveren sluiting in de vorm van Shellder. Langzaam maakt hij het doosje open, tussen de met fluweel bedekte wanden ligt een glimmende paarse pokéball met twee ruitvormige edelstenen.
'Deze pokéball is van je grootmoeder geweest, ze heeft hem zelf gemaakt.' zegt Siemen met een trotse twinkeling in zijn ogen. 'Haar eerste pokémon was ook een Shellder. Vlak voor ze overleed heeft ze deze pokéball gemaakt voor haar Cloyster. Die blauwe edelstenen die je daar ziet zijn stukjes van de Water Stone die ze heeft gebruikt om haar Shellder te laten evolueren. Cloyster zat altijd in de vijver bij de bloementuin, maar op de dag van haar begrafenis was zij nergens te bekennen.' Siemens stem trilt. Hij loopt naar het raam en kijkt hoe de druppels het oppervlak van de vijver raken. 'Toen ik vier dagen voor het winterfestival een ei bij de rand van de vijver vond, wist ik dat deze voor jou bedoelt was.'
Na een een lange stilte kijkt Simon naar de pokémon op zijn schoot die nog rustig ligt te slapen. 'Dus mijn shellder..?'
'Ik weet het niet' onderbreekt Siemen hem 'Ik weet het echt niet...' hij draait zich om en legt een hand op de schouder van Simon. 'Ga nou maar naar huis, je moeder is vast ongerust.'
'Simon, waar bleef je?! Ik wou opa net bellen, weet je wel hoe...' Haar preek was nog maar net begonnen, maar bij de aanblik van de glimmende paarse pokéball in de handen van Simon stokt haar adem. 'Is dat? Je hebt toch niet? Maar Cloyster was...?' Liesbeth trekt bleek weg en lijkt het vermogen om een boze-moeder-preek te kunnen houden compleet kwijt te zijn.
'Ik heb hem van opa gekregen' mompelt Simon 'Mijn ei is uitgekomen.' Ongemakkelijk speelt hij met de pokéball in zijn handen. 'Je bent toch niet... euh... boos?' hij voelt het bloed naar zijn gezicht stromen.
'Wat? he... nee liefje, maar...?' Liesbeth lijkt weer bijgekomen van de schok, haar moeder had haar die pokéball nog laten zien, zij moest Cloyster uit de vijver halen voor haar.
'Hey Simon, hoe is het met je pokémon ei?' roept zijn vader vrolijk wanneer hij de keuken binnen komt, 'Kunnen we gaan eten schat? ik rammel.' verward kijkt hij van zijn Simon naar Liesbeth. 'Uhm, wat heb ik precies gemist?' Ook hij lijkt zich nu wat ongemakkelijk te voelen bij de stilte die is gevallen.
'Zijn pokémon ei is uitgekomen Richard' zegt Liesbeth zacht.
'Maar dat is fantastisch nieuws!' juicht Richard terwijl Simon op de schouder klopt, 'kom op, laat zien! we zijn benieuwd jongen!'
Simon drukt op de pokéball, deze springt open en een rode lichtstraal schiet eruit. De lichtstraal neemt vorm en Shellder staat voor hun in de keuken.
Liesbeth slaat een kreet 'Oh Simon!' snikt ze en ze neemt hem in haar armen, 'Wat fantastisch! Oh wat fantastisch! Wat zou oma trots zijn geweest! Ik ben zo trots op mijn kleine jongen!'
'Mam...' zegt Simon met een rood gezicht. 'Ja lach jij maar' grapt hij wanneer hij ziet dat Shellder een grijns heeft van oor tot oor, nouja bij wijze van spreken.
'Maar dan moeten we snel spullen aanschaffen!' roept Liesbeth en ze laat Simon abrupt los, 'en pokéballen, potions en andere medicijnen!'
'Je hebt gelijk schat!' voegt Richard er aan toe. 'Dan gaan we morgen meteen voor een tent kijken Simon! En dan kun je mijn oude slaapzak meenemen die ik vroeger ook meenam toen ik op reis ging!'
'Ach Richard, dat kun je dat kind toch niet aan doen? Dat oude vod zit vol motten'
Nadat zijn ouders zijn uit gekibbeld over wat er allemaal wel en niet moet worden aangeschaft, gaat Simon vermoeid naar bed. 'Kom er maar uit Shellder' zegt hij en hij klikt de pokéball open. 'Vanavond mag je bij mij slapen.' De met stenen ingelegde pokéball legt hij op het kussen naast zijn bed waar het ei eerst lag, hij kleed zich om en valt binnen een paar minuten in slaap met zijn nieuwe pokémon naast hem.
Na een goede nachtrust gehad te hebben en lekker te hebben ontbeten, vertrekt Simon samen met zijn ouders naar de kleine pokémarkt in het centrum van Lavender Town.
'Ik weet dat het geen grote winkel is,' zegt Liesbeth terwijl ze de winkel binnenlopen 'maar de belangrijkste dingen zijn hier te koop. Richard, als jij en Simon nou gaan kijken voor een tas en een tent, dan zoek ik alvast een paar belangrijke items bij elkaar, oké?'. Nog voor ze een antwoord heeft gekregen, grijpt Liesbeth een winkelmandje en schiet een van de gangpaden in.
'Dat is ook weer typisch je moeder' grapt Richard en samen met Simon loopt hij naar het schap achter in de winkel.
Na twintig minuten besluiten Simon en zijn vader maar weer opzoek te gaan naar Liesbeth. 'Ik hoop dat ze niet al te veel heeft uitgezocht, anders krijg ik de komende maand niks ander meer te eten dan water en brood' grapt Richard.
'Oh daar zijn jullie!' horen ze Liesbeth roepen, 'Ik denk dat ik nu alles wel heb.' zegt ze terwijl ze een blik werpt op het halfvolle winkelmandje in haar hand.
'Ik moet zeggen schat, ik had verwacht dat je meer had uitgezocht' vult Richard haar aan
'Oh dit is maar een deel van alle spullen, de pokéballen, potions, medicijnen, ...., verbanddoos, waslijn, teil, ...., slaapzak, slaapmatje en kussen liggen al bij de kassa.' weet ze in één adem op te noemen.
'Is dat niet iets wat overdreven mam?' vraagt Simon voorzichtig. Wat shoppen betreft heeft hij door ervaring geleerd dat je maar beter voorzichtig kan zijn met zulke uitspraken.
'Nouja, misschien dat we de berenklem en de reserve gloeilampen wel hier kunnen laten,' mompelt Liesbeth, 'behalve als jij denkt dat je ze kunt gebruiken hoor! Dan nemen we ze gewoon mee, want je weet maar nooit wanneer je een extra gloeilamp kunt gebruiken!' voegt ze er haastig aan toe.
Uiteindelijk hebben ze de winkel met slechts een klein percentage van de spullen verlaten die Liesbeth had klaargelegd. 's Middags kwamen nog veel vrienden en familie leden afscheid nemen, want morgen zou Simon echt aan zijn reis beginnen.