Proloog Deel 1
'twee woorden, negen letters...' Mompelt Simon terwijl hij het ei streelt wat hij op schoot heeft. 'Al 3 maanden.... Al 3 lange maanden... Wat doe ik verkeerd? Waarom duurt het zo lang? De anderen zijn al lang weg, waarom ging het bij hun toch zo vlot?' Hij legt het ei terug op het kussen naast zijn bed.
Simon kreeg, net zoals alle 18 jarige in zijn dorp, een pokémon ei tijdens het winterfestival. Een oude traditie die is gestart door zijn grootvader toen hij de daycare in Lavender Town opende. Siemen Hoogerwerf, de grootvader van Simon, startte deze traditie om de jeugd van Lavender Town een kans te geven om ook een pokémon meester te worden. Eeuwen geleden begon een gelijke traditie in Pallet Town, waarbij slechts 3 mensen het geluk hadden om een eerste pokémon te krijgen. Voor de mensen uit Lavender Town was het vaak onmogelijk om op tijd in Pallet Town aan te komen en zelfs dan was je niet verzekerd van een pokémon. Siemen startte deze traditie door elk jaar tijdens het winterfestival aan alle 18 jarige jongens en meiden in Lavender Town een willekeurig pokémon ei te geven.
'Hoe gaat het met het ei liefje?' vraagt Liesbeth, de moeder van Simon
'Het zelfde, nog steeds paars, nog steeds hard, en nog steeds te zien' zucht Simon 'Ik wordt er gek van, het ei van Erik kwam na 4 dagen al uit' Erik was de buurjongen van Simon, hij was bijna een jaar ouder dan Simon, maar omdat hij pas na het winterfestival jarig was moest hij een jaar wachten.
'Geef het de tijd Simon, Opa heeft vast iets bijzonders voor jou uitgekozen, dat weet ik zeker'
'Nou ik weet dat nog zonet niet, Opa kennende is hij waarschijnlijk vergeten wat er in dat ei zit' Hij loopt naar de woonkamer en gooit zich achterover op de bank. Hij hoort zijn moeder zuchten en zeggen dat hij niet zo negatief moet denken.
'Ga anders even gezellig even bij Opa langs, misschien kan hij je helpen met het ei.' hoort Simon zijn moeder zeggen vanuit de keuken 'Ik ga even boodschappen doen, je vader wou vanavond gebakken sushi eten. Ben over een uurtje terug'
Liesbeth was al 10 minuten weg, maar Simon lag nog steeds roerloos op de bank. 'Als ik niet naar opa toe ga, krijg ik straks natuurlijk ruzie met mam...' Hij komt rustig en vol frisse tegenzin overeind en loopt door de met foto's beklede gang de trap op.
'Nog steeds geen verandering zie ik?' Zegt Simon terwijl hij het ei oppakt. Het grote turkoois kleurige kussen ligt recht onder het raam. Volgens zijn opa zou dat het uitkomen van het ei bevorderen, maar Simon had er nog maar weinig van gemerkt.
Terwijl hij de deur achter zich dicht doet, voelt hij een eerste druppel op zijn hoofd. 'Ja hoor, dat kan er ook nog wel bij.' en hij loopt de straat uit richting de daycare van zijn opa 'gelukkig maar 2 minuutjes lopen' zucht Simon terwijl hij het ei goed vast houdt onder zijn jas.
'Goeiemiddag Simon, wat een verrassing, ik wist niet dat je langs kwam.' zegt Siemen vrolijk, wanneer Simon de daycare binnenkomt. 'Ik zie dat het ei nog niet is uitgekomen?'
'Tja, hij heeft er nog niet veel zin in ben ik bang.' Zucht Simon terwijl hij ei op schoot zet.
'Neem je hem altijd met je mee, of is dat omdat je bij mij langs komt?' Siemen trekt een vragend gezicht terwijl hij het werk naast zich neer legt en naar Simon toe loopt.
'Ik heb hem altijd mee' antwoordt Simon, hij heeft nu al spijt dat hij is gekomen, al die mensen die maar zeuren om hoe het met zijn ei gaat. Alsof hij zelf nog niet weet dat hij de laatste van het dorp is die zijn ei nog heeft. 'Ik neem hem zelfs mee als ik boodschappen moet doen van mam en dat is nog verrekte moeilijk kan ik je zeggen.' lacht Simon, om zijn opa niet te laten merken dat hij eigenlijk helemaal geen zin heeft in dit gesprek.
'Had ik je al vertelt dat pokémon eien heel erg reageren om wat er om zich heen gebeurd...'
'Ja opa, al 4 keer om precies te zijn' zuchte Simon vermoeid
'..., want verschillende eien reageren op verschillende omstandigheden' vervolgde Siemen alsof hij niet was onderbroken. 'Ga anders even een eindje lopen en laat het even op je inzinken'
'Maar het regent buiten?' hij kijkt verrast op, zou opa doorhebben dat hij zich verveeld?
'Ach Simon, je bent toch niet van suiker? En het is al bijna gestopt met regenen, dus ga maar snel' Lacht Siemen.
Hoe bedoelt hij ga maar snel? Als het bijna droog is kan ik toch beter wachten? denkt Simon. Maar hij wil zijn opa niet tegenspreken, dus pakt hij zijn jas, raapt het ei voorzichtig op en loopt naar de deur. 'Tot zo opa!'
'Tot zo jongen!' hoort hij Siemen nog roepen voor hij weg gaat.
Simon kreeg, net zoals alle 18 jarige in zijn dorp, een pokémon ei tijdens het winterfestival. Een oude traditie die is gestart door zijn grootvader toen hij de daycare in Lavender Town opende. Siemen Hoogerwerf, de grootvader van Simon, startte deze traditie om de jeugd van Lavender Town een kans te geven om ook een pokémon meester te worden. Eeuwen geleden begon een gelijke traditie in Pallet Town, waarbij slechts 3 mensen het geluk hadden om een eerste pokémon te krijgen. Voor de mensen uit Lavender Town was het vaak onmogelijk om op tijd in Pallet Town aan te komen en zelfs dan was je niet verzekerd van een pokémon. Siemen startte deze traditie door elk jaar tijdens het winterfestival aan alle 18 jarige jongens en meiden in Lavender Town een willekeurig pokémon ei te geven.
'Hoe gaat het met het ei liefje?' vraagt Liesbeth, de moeder van Simon
'Het zelfde, nog steeds paars, nog steeds hard, en nog steeds te zien' zucht Simon 'Ik wordt er gek van, het ei van Erik kwam na 4 dagen al uit' Erik was de buurjongen van Simon, hij was bijna een jaar ouder dan Simon, maar omdat hij pas na het winterfestival jarig was moest hij een jaar wachten.
'Geef het de tijd Simon, Opa heeft vast iets bijzonders voor jou uitgekozen, dat weet ik zeker'
'Nou ik weet dat nog zonet niet, Opa kennende is hij waarschijnlijk vergeten wat er in dat ei zit' Hij loopt naar de woonkamer en gooit zich achterover op de bank. Hij hoort zijn moeder zuchten en zeggen dat hij niet zo negatief moet denken.
'Ga anders even gezellig even bij Opa langs, misschien kan hij je helpen met het ei.' hoort Simon zijn moeder zeggen vanuit de keuken 'Ik ga even boodschappen doen, je vader wou vanavond gebakken sushi eten. Ben over een uurtje terug'
Liesbeth was al 10 minuten weg, maar Simon lag nog steeds roerloos op de bank. 'Als ik niet naar opa toe ga, krijg ik straks natuurlijk ruzie met mam...' Hij komt rustig en vol frisse tegenzin overeind en loopt door de met foto's beklede gang de trap op.
'Nog steeds geen verandering zie ik?' Zegt Simon terwijl hij het ei oppakt. Het grote turkoois kleurige kussen ligt recht onder het raam. Volgens zijn opa zou dat het uitkomen van het ei bevorderen, maar Simon had er nog maar weinig van gemerkt.
Terwijl hij de deur achter zich dicht doet, voelt hij een eerste druppel op zijn hoofd. 'Ja hoor, dat kan er ook nog wel bij.' en hij loopt de straat uit richting de daycare van zijn opa 'gelukkig maar 2 minuutjes lopen' zucht Simon terwijl hij het ei goed vast houdt onder zijn jas.
'Goeiemiddag Simon, wat een verrassing, ik wist niet dat je langs kwam.' zegt Siemen vrolijk, wanneer Simon de daycare binnenkomt. 'Ik zie dat het ei nog niet is uitgekomen?'
'Tja, hij heeft er nog niet veel zin in ben ik bang.' Zucht Simon terwijl hij ei op schoot zet.
'Neem je hem altijd met je mee, of is dat omdat je bij mij langs komt?' Siemen trekt een vragend gezicht terwijl hij het werk naast zich neer legt en naar Simon toe loopt.
'Ik heb hem altijd mee' antwoordt Simon, hij heeft nu al spijt dat hij is gekomen, al die mensen die maar zeuren om hoe het met zijn ei gaat. Alsof hij zelf nog niet weet dat hij de laatste van het dorp is die zijn ei nog heeft. 'Ik neem hem zelfs mee als ik boodschappen moet doen van mam en dat is nog verrekte moeilijk kan ik je zeggen.' lacht Simon, om zijn opa niet te laten merken dat hij eigenlijk helemaal geen zin heeft in dit gesprek.
'Had ik je al vertelt dat pokémon eien heel erg reageren om wat er om zich heen gebeurd...'
'Ja opa, al 4 keer om precies te zijn' zuchte Simon vermoeid
'..., want verschillende eien reageren op verschillende omstandigheden' vervolgde Siemen alsof hij niet was onderbroken. 'Ga anders even een eindje lopen en laat het even op je inzinken'
'Maar het regent buiten?' hij kijkt verrast op, zou opa doorhebben dat hij zich verveeld?
'Ach Simon, je bent toch niet van suiker? En het is al bijna gestopt met regenen, dus ga maar snel' Lacht Siemen.
Hoe bedoelt hij ga maar snel? Als het bijna droog is kan ik toch beter wachten? denkt Simon. Maar hij wil zijn opa niet tegenspreken, dus pakt hij zijn jas, raapt het ei voorzichtig op en loopt naar de deur. 'Tot zo opa!'
'Tot zo jongen!' hoort hij Siemen nog roepen voor hij weg gaat.